Otóż w 1603 r. Tokugawa Ieyasu zdobył hegemonię pośród wspomnianych wyżej daimyo, zapoczątkowując kolejną erę Shogunatu, tzw. okres Edo. Od tego momentu ci wielcy posiadacze ziemscy (czy jak kto woli-panowie feudalni) dzierżyli nadal faktycznie niezależne od siebie terytoria-księstwa, tyle że zreorganizowane w hany i już jako wasale shoguna. Pojęcia systemu daimyo, systemu hanów czy wreszcie systemu klanów można śmiało utożsamiać i stosować zamiennie. Han stanowił zarówno obszar lenna (feudum), autonomiczną jednostkę ekonomiczno-administracyjną, jak i terytorium danego klanu, któremu przewodził daimyo (liczy się, że w okresie Edo było między 200 a 300 rodzin daimyo, a więc rozbicie feudalne osiągnęło wysoki poziom). Urzędnicy hanu odpowiadali finalnie przed panem feudalnym. Ów dowolnie określał wysokość podatków (w ryżu), a dochody płynęły wyłącznie do skarbca hanowego. Shogun posiadając własne domeny (tenryo) nie ingerował w życie hanów. Osobliwe świadczenia na rzecz Shogunatu dotykały bezpośrednio kieszeni daimyo a nie jego poddanych. Nierzadko z powodu samego tylko drenażu ekonomicznego shoguna stawali daimyo u progu bankructwa. Sytuację hanów dodatkowo pogarszały wszelakiego rodzaju klęski elementarne, ograniczające zbiory a co za tym idzie wpływy z podatków, podnoszące koszta prac publicznych, dokuczające wprost mieszkańcom. Wszystko razem wzięte odbijało się niekorzystnie na kondycji gospodarczej hanów i finansowej daimyo. Poza tym w okresie Edo (1603-1867) wyłączne prawo bicia monety przysługiwało administracji shoguna. Tak więc, by podreperować skarb, zrównoważyć finanse i sprostać obciążeniom Shogunatu i standardu własnego życia, daimyo zaczęli wydawać pieniądze papierowe, czyli hansatsu (drugi człon nazwy –satsu oznacza –kwity papierowe). Warto też wspomnieć, iż status daimyo przysługiwał posiadaczom o dochodzie przekraczającym 10 tys. koku ryżu.

              Hansatsu, raczej krótkoterminowe i wydawane przeważnie doraźnie w czasach kryzysu, prawie zawsze przez wzgląd na to zyskiwały sankcję rządu centralnego, mimo ogólnej tendencji do unifikacji waluty w trójkolorowym standardzie Shogunatu (złote, srebrne i miedziane monety). Hansatsu miały służyć jako legalna waluta i zamiennik dla kruszca wyłącznie w obrębie macierzystej domeny. Najstarszy znany przykład feudalnych kwitów pochodzi z hanu Fukui (prow. Echizen) z 1661 r., jednak źródła wskazują, iż hansatsu narodziły się w Fukuyamie (prow. Bingo) w 1630 r.

           Nominały były wyrażone przede wszystkim na trzy sposoby – wytwarzano kwity złote (kin-satsu), srebrne (gin-satsu) i miedziane (sen-satsu) – rzadko, lecz również pojawiały się nominały wyrażone w towarach, jak ryż, wino, olej a nawet parasolki. Niektóre klany doprowadziły do perfekcji wymienialność własnej waluty na oficjalną (bilon). Większość jednakże albo zupełnie zakazała obiegu bilonu na własnym terytorium, czyniąc z hansatsu jedyny legalny środek płatniczy i ustanawiając specjalne opłaty za wymianę hansatsu na monety, albo oferowała premie za wymianę bilonu na lokalne pieniądze papierowe, w obu zaś przypadkach z przyczyn przekroczenia rezerw monetarnych przeznaczonych do wymiany na już wypuszczone w obieg kwity. Niewątpliwie również klany dostrzegły korzyści płynące z posiadania własnej waluty, monopolizując lokalną wymianę handlową.

          W 1730 r., po 23 latach obowiązywania, Shogunat Tokugawa cofnął zakaz wydawania lokalnych pieniędzy papierowych. Zanim do tego doszło przywrócono rzeczywistą wartość złotych i srebrnych monet i zniesiono podatek ryżowy, ściągany przez władze prowincjonalne przez prawie dekadę dla poprawy dochodów Shogunatu. Następnie próbując uregulować ceny ryżu, podstawy wyżywienia kraju, Shogunat nadzorował tworzenie giełdy ryżowej na wyspie Dojima, w pobliżu Osaki (największy po Edo rynek towarowy). Powrót hansatsu do legalności miał być ratunkiem dla podupadających daimyo, klanów i ich hanów – podstawy systemu Shogunatu.  

          Drugą generację hansatsu obwarowano z góry pewnymi wymogami: formalnego rządowego zezwolenia na emisję, ustalonych limitów ważności oraz nakładów kwitów feudalnych. Trzeba powiedzieć, że odrodzenie zawdzięczały hansatsu powolnej ewolucji japońskiej ekonomiki i społeczeństwa, gdzie rozszerzenie przez klany sfery wpływów wewnętrznych umożliwiło stworzenie systemu monopolizacji waluty papierowej i obowiązkowego jej użycia w obrębie domen. Do tego rozwój handlu ogólnokrajowego wzmógł popyt i akceptację pieniądza papierowego, przeznaczonego pierwotnie do użytku lokalnego a teraz już bardziej wiarygodnego poza właściwym feudum.  

           Prócz rekompensowania niedoboru monet, pełnienia roli koła ratunkowego w generowaniu dochodu, w późniejszych okresach hansatsu stały się narzędziem sprawowania centralistycznej kontroli ponadhanowej nad bilonem, poprzez wydawanie ich producentom czy kupcom, utrzymującym kontakty z innymi klanami. Trzeba dodać, że drabinę klanową tworzyli samurajowie z daimyo na czele, którym kodeks zabraniał parania się handlem i pracą fizyczną, zatem nie inaczej jak przez pośredników zdobywano przestrzenie dla monopoli. Ludność dopóty pokładała zaufanie w hansatsu, dopóki klany zachowywały odpowiedni poziom rezerw bilonu uzyskiwanych w handlu. Przykładem dobrze prosperujący klan Kano z regionu Mino, wydający kwity parasolki i kwity garncarskie, zabezpieczone na słynnej właśnie w regionie produkcji parasolek i lekkiego przemysłu. Te konkretne kwity były wymienialne bądź na ustaloną miarę srebra (1 parasolka = 2 momme srebra), lecz częściej na równowartość w towarze. Stopniowo popularność hansatsu wpływała pozytywnie na ogólną pozycję pieniądza papierowego w Japonii, którym pod koniec Shogunatu płacono za broń czy materiały do budowy umocnień przybrzeżnych.  

           W 1867 r., w efekcie silnego ruchu procesarskiego, shogun Yoshinobu złożył rezygnację na ręce cesarza. Epoka Shogunatu dobiegła końca w styczniu 1868 r. wraz ze zniesieniem tej godności. Przywrócono właściwą pozycję monarchii, co w historii otrzymało nazwę Restauracji Meiji (Meiji to pośmiertne imię cesarza Mutsuhito żyjącego w latach 1852-1912). Wprawdzie jeszcze do wiosny 1869r. trwały walki zbrojne ze zwolennikami starego systemu, lecz nowo sformowany rząd od razu rozpoczął przymiarki do szeroko zakrojonych reform. W lutym 1868 r. zezwolił na wprowadzenie do obiegu starszych typów monet, w maju zaś wycofał dwa rodzaje monet srebrnych, jak również zniósł nominały walutowe wyrażone w srebrze. W rezultacie przy transakcjach obowiązywały jednostki złote i miedziane. Zarządzenia te jednak błędnie zinterpretowano jako zniesienie w rzeczy samej także srebrnych kwitów, których posiadacze poczęli je panicznie wyprzedawać (w specjalnych domach wymiany w rozumieniu dzisiejszych kantorów), doprowadzając do wielkiego zamętu i zmuszając wielu właścicieli kantorów w Osace do tymczasowego zawieszenia działalności, a nawet przyczyniając się do ich bankructwa.  

          Restauracja Meiji zastała system monetarny w chaosie i rozprzężony. Dopóki istniały hany a wraz z nimi duża lokalna autonomia, rząd miał związane ręce nie mogąc z własnej inicjatywy nakładać podatków. Pomiędzy rokiem 1869 a 1871 daimyo przekazali dobrowolnie cesarzowi swe hanowe ziemie razem z rejestrami poddanych (tzw. akcja hanseki-hokan). Ostatecznie w 1871 r. obalono hany i wprowadzono podział na prefektury. W sprawie hansatsu, jakże podtrzymujących walutową anarchię, zdecydowane kroki podjęto w grudniu 1869 r., zakazując ich dalszego wydawania. W zamian zamierzano wypromować nowy uniwersalny typ kwitów – dajoukansatsu (emitowane przez ciało rządowe – Dajokan). Tym razem kolejna prohibicja nie trwała długo i nie objęła wszystkich hansatsu, bowiem w roku 1871 rząd promulgował Nowy Akt Walutowy, który umożliwiał wymianę hansatsu na centralną walutę podług kursu ustalonego na dzień wejścia w życie podziału na prefektury. Przy wyznaczaniu przeliczników nowej waluty na wielorakie typy hansatsu rząd brał pod uwagę rzeczywistą finansową kondycję ich emitentów. Zanim rozpoczęto wymianę w początkach 1873 r., podjęto wpierw pewne kroki dostosowujące krążące hansatsu do nowych ustawowych regulacji. Chodziło o przewartościowanie kwitów z użyciem nowych nomenklaturalnie nominałów, jak sen (10 rin) i rin, gwarantujące, że wszystkie hansatsu przyjmowane w prefekturach w ramach podatku i przekazywane rządowi centralnemu nie wrócą później wtórnie do obiegu. W związku z nową regulacją powstał jeszcze inny problem – niedobór niskonominałowych małych monet – gdyż miedziane 10 sen było najmniejszą dopuszczalną jednostką, a wypuszczanie mniejszych zawarowano dopiero od roku 1873. Dla wyrównania niedoboru znów przyszły w sukurs hansatsu, jednak z dużymi obostrzeniami, mianowicie dopuszczono hansatsu opatrzone obowiązkowo pieczęcią Ministerstwa Finansów (pionowa wielkości ok. 18x39mm, koloru czerwonego) i przestemplowane do wartości mniejszej niż 5 sen miedziane. Niewielką liczbę takich przewartościowanych hansatsu (prawdopodobnie jakieś 1,5%) ograniczono do ziem, na których zostały pierwotnie wyemitowane.

           Do czerwca 1879 r. przewidziany bilon niskonominałowy zastąpił całkowicie hansatsu. W tym momencie historia feudalnych kwitów dobiegła końca.

           Dzisiaj ze swoją niezwykłością stanowią arcyciekawy walor kolekcjonerski. Niestety, nikły (by nie powiedzieć bliski zeru) poziom wiedzy o nich w Polsce, jak i oczywiste trudności natury językowej nie działają bynajmniej stymulująco na wzrost zainteresowania hansatsu. A są one bezsprzecznie nieprzebranym źródłem motywów i do tego jak mało który pieniądz pobudzają wyobraźnię zbieracza.